Το πρωινό της 15ης Οκτωβρίου η VII Μεραρχία του Ελληνικού στρατού αναχώρησε για την απελευθέρωση της Κατερίνης και προχωρούσε κανονικά και χωρίς προβλήματα από πλευράς εχθρού. Γύρω στις 2 το μεσημέρι κι ενώ μονάδα του 20ου Συντάγματος, πλησίαζε προς το χωριό Κολοκούρι (σημερα Σβορώνος) ο Ελληνικός στρατός δέχθηκε σφοδρά πυρά από τα βορειοδυτικά του χωριού, εντελώς αιφνιδιαστικά. Τούρκοι στρατιώτες είχαν κρυφτεί στο πυκνό από παλούρια δάσος της περιοχής και έβαλαν κατά του Ελληνικού στρατού, με αποτέλεσμα να πανικοβληθούν οι στρατιώτες και μάλιστα ένας λόχος να αρχίσει να υποχωρεί. Την κατάσταση έσωσε ο διοικητής του 20ου Συντάγματος, Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος, που έτρεξε μπροστά έφιππος και εμψύχωσε τους στρατιώτες του.
Όμως οι Τούρκοι διέκριναν τα γαλόνια και το βαθμό του και έστρεψαν τα πυρά τους εναντίον του. Ο γενναίος Σβορώνος τραυματίστηκε βαριά. Συνέχισε, όμως, έφιππος να επιτίθεται, μέχρις ότου βαλλόμενος διαρκώς, ξεψύχησε. Το γεγονός προκάλεσε απερίγραπτη συγκίνηση αλλά τόνωσε το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών (Κερκυραίων και Ζακυνθινών το πλείστον), οι οποίοι με αλαλαγμούς και γενναιότητα επιτέθηκαν ακάθεκτοι πλέον κατά των Τούρκων.
Η μάχη κράτησε 3,5 ώρες συνολικά. Ο τουρκικός στρατός κατά τις 5 η ώρα το απόγευμα αναγκάσθηκε να υποχωρήσει πέρα από τον ποταμό Πέλεκα προς την Κατερίνη. Στις 3 τα ξημερώματα της 16ης Οκτωβρίου έφτασε διαταγή του Γεν. Στρατηγείου να επιταχυνθεί η προσπέλαση.
Στις 7 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1912, ημέρα Τρίτη, τα Ελληνικά στρατεύματα μπαίνουν στην πανηγυρίζουσα Κατερίνη. Οι κάτοικοι στα μπαλκόνια των σπιτιών και στις άκρες των δρόμων ζητωκραύγαζαν τον στρατό που περνούσε από τις κεντρικές οδούς της Κατερίνης. O Ελληνικός στρατός πορεύτηκε μέχρι τον Κισλά, δηλ. τον τουρκικό στρατώνα (σήμερα Δημοτικός κήπος), όπου τον υποδέχτηκε αντιπροσωπεία κατοίκων της πόλης με επικεφαλής τον Επίσκοπο Παρθένιο Βαρδάκα. Χύνοντας δάκρυα χαράς υποδέχτηκαν τους ελευθερωτές με Ελληνικές σημαίες, φωνάζοντας «Χριστός Ανέστη!». Ένας λόχος με τη σημαία και τις σάλπιγγες διέτρεξε την πόλη παιανίζοντας εμβατήρια και προκαλώντας ακράτητο ενθουσιασμό στους κατοίκους.
Κατόπιν λαός και στρατός, μετέβησαν στην εκκλησία της Θείας Ανάληψης, όπου τελέστηκε Δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης.
Ακολούθως, με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης, κηδεύτηκαν οι ήρωες νεκροί της μάχης της Κατερίνης :
Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος,
Υπολοχαγός Δημήτριος Νίκας,
Λοχίας Θωμάς Βίγκος,
Στρατιώτες : ο ανήλικος Κρητικός Κονταξάκης, Γεώργιος Βασίλας, Αντώνιος Σαράντης, Β.Ανευλαβής και
6 άνδρες (Τρύφων Γιαννουλάκης) και 3 γυναίκες που σκότωσαν φεύγοντας οι Τούρκοι,
παρουσία στρατού και πλήθους λαού (ανάμεσά τους και ο δημάρχος Κατερίνης Μουχαρέμ Ρουστέμ, που διατήρησε το αξίωμά του μέχρι το Σεπτέμβριο του 1915).
Ο στρατός αφού παρέδωσε τη διοίκηση της πόλης στον Γεώργιο Λαναρίδη συνέχισε την καταδίωξη του εχθρού προς το Κίτρος.
Ανάρτηση Πηγή:Paraskevas Kalpaktsoglou
Δημοσίευση σχολίου